θνᾴσκω

θνᾴσκω (θνᾴσκει, -ομεν; θνᾴσκοντι, -όντων: aor. θᾰνεν; θᾰνών, -όντος, -όντ（α), -όντων, -όντεσσιν; θᾰνεῖν, θᾰνέμεν: pf. τεθνᾰότ（α), τε̆θνᾶκότων; τε̆θνᾰμεν.)

1 die

θανεῖν δ' οἷσιν ἀνάγκα O. 1.82

θανόντων ἀπάλαμνοι φρένες O. 2.57

ἔστι δὲ καί τι θανόντεσσιν μέρος O. 8.77

βρότεα σώμαθ' ᾆ κατάγει κοίλαν πρὸς ἄγυιαν θνᾳσκόντων O. 9.35

πλοῦτος ὁ λαχὼν ποιμένα ἐπακτὸν ἀλλότριον θνᾴσκοντι στυγερώτατος O. 10.90

θέσφατον ἦν Πελίαν ἐξ ἀγαυῶν Αἰολιδᾶν θανέμεν P. 4.72

“φαντὶ θανεῖν Ἰφιμεδείας παῖδας” P. 4.88

πρυμνοῖς ἀγορᾶς ἔπι δίχα κεῖται θανών P. 5.93

“θανόντος ὀστέα λέξαις υἱοῦ” P. 8.53

θάνεν μὲν αὐτὸς ἥρως Ἀτρείδας P. 11.31

τιμὰ δὲ γίνεται, ὧν θεὸς ἁβρὸν αὔξει λόγον τεθνακότων N. 7.32

κελεύθοις ἁπλόαις ζωᾶς ἐφαιπτοίμαν, θανὼν ὡς παισὶ κλέος μὴ τὸ δύσφαμον προσάψω N. 8.36

καί μιν οὔπω τεθναότ, ἄσθματι δὲ φρίσσοντα πνοὰς ἔκιχεν N. 10.74

αὔξομεν ἔμπυρα χαλκοαρᾶν ὀκτὼ θανόντων, τοὺς Μεγάρα τέκε οἱ Κρεοντὶς υἱούς I. 4.63

θνᾴσκομεν γὰρ ὁμῶς ἅπαντες I. 7.42

“υἱὸν εἰσιδέτω θανόντ' ἐν πολέμῳ” I. 8.36

τὸν μὲν οὐδὲ θανόντ' ἀοιδαὶ Δαγγερ;ἔλιπον I. 8.56

κεἴ μοι τιν' ἄνδρα τῶν θανόντων fr. 4. ]α θανοντο[ Θρ. 5.a. 10. θανόντων δὲ καὶ φίλοι προδόται (Bergk: λόγοι φίλοι codd.) fr. 160. γ]ὰρ ἁρπαζομένων τεθνάμεν [[βρεϝεμαξρ] χρη]μάτων ἢ κακὸν ἔμμεναι (supp. Lobel: sc. κρέσσον, simm.) fr. 169. 16. met. of things, die away, subside, πῆμα

θνᾴσκει παλίγκοτον δαμασθέν O. 2.19

θνᾴσκει δὲ σιγαθὲν καλὸν ἔργον fr. 121. 4. in tmesis, ἀπὸ καὶ θανών (v. ἀποθνᾴσκω) I. 7.30